„Może chciałbyś spróbować swoich sił w Torino?” – usłyszał 17-letni Patrice Evra od człowieka, który wypatrzył go na turnieju drużyn pięcioosobowych w Juvisy. Francuz do dziś pamięta jego imię i nazwisko – Onofrio Giammarresi. Będzie je zresztą pamiętał za 30 lat, a za 60 lat będą je pamiętały jego dzieci. Giammarresi był wtedy recepcjonistą w hotelu, ale jednocześnie skautem. Evra – co oczywiste, bo jego status we francuskim futbolu był wtedy żaden – zgodził się na testy, które wypadły całkiem nieźle. Dostał kontrakt. Ale nie w Torino, tylko… w trzecioligowej Marsalii.
Trzeba było jednak dotrzeć na obóz przygotowawczy tej drużyny. Z Paryża do Mediolanu jeszcze się jakoś udało, gorzej było potem. Evra nie potrafił się odnaleźć na dworcu – nie był w stanie rozwikłać tablicy informującej o odjazdach pociągów. Najpierw był płacz, rezygnacja, potem znów płacz, telefon do mamy. Decyzja: wracam. Chwilę później zmiana decyzji: zostaję, śpię na dworcu. Wtedy podłamany Evra poznał człowieka z Senegalu, który zaoferował mu nocleg, nakarmił, a dzień później wsadził do właściwego pociągu. „Chciałbym go jeszcze kiedyś spotkać” – powie po wielu latach.
Evra był już w drodze na obóz swojego klubu, ale pojawił się kolejny problem. Gdzie wysiąść? Kolejny atak paniki. Ostatecznie Francuzem zajęła się grupa zakonnic, która podróżowała tym samym pociągiem. Dialogi momentami były kuriozalne.
– To już?! Mam wysiadać?!
– Nie, damy ci znać
5 minut później.
– Teraz? To moja stacja?
– Nie.
– Na pewno?
– NA PEWNO!!!
„Kiedy wysiadałem, niemal wypchnęły mnie z pociągu. Widok moich pleców była dla nich bardzo przyjemny” – powie z uśmiechem Evra gazecie „The Guardian” wiele lat później.
Udało się. 17-letni Evra, wtedy napastnik, związał się z trzecioligowym włoskim klubem. Zwycięzca Ligi Mistrzów, mistrz Anglii i Włoch, 81-krotny reprezentant Francji po latach przyzna: „Największą radość, jaką dał mi futbol, był pierwszy zawodowy kontrakt z Marsalą”.
